‘Met Equal Play helpen we inclusieve teams oprichten’
Carolina Mori zocht vergeefs naar een voetbalvereniging waar haar zoon met downsyndroom welkom was. Daarom nam ze het initiatief om samen met een sportclub een nieuw inclusief team op te zetten, waarin kinderen met en zonder beperking samen kunnen voetballen. Van het een kwam het ander: nu helpt ze met haar stichting Equal Play sportclubs om inclusieve teams op te richten.
“Ik heb twee zoons van basisschoolleeftijd. Zoals veel kinderen van die leeftijd zijn ze geïnteresseerd in voetbal, dus ging ik op zoek naar een geschikte club voor hen.” Dat moest bij voorkeur een reguliere vereniging zijn, legt Carolina uit: “Ik heb altijd gezocht naar manieren waarop ook mijn kind met een beperking kon meedoen aan gewone activiteiten. Hij legt makkelijk contact en zit ook op een reguliere school. Bij één club was alleen zijn broer welkom, maar hij niet. Bij een andere club mochten ze het proberen, maar daar zaten 30 tot 40 kinderen in het team – dat was wat overweldigend.”
‘Waar vinden we kinderen?’
“Toen heb ik clubs aangeschreven of ze een team wilden oprichten waarin kinderen met en zonder handicap samen kunnen spelen, waar iedereen welkom is. Een hockeyclub bij mij in de buurt was de eerste die reageerde. Zij wilden meteen beginnen maar vroegen mij: waar vinden we de kinderen? Ik had al eens een onderzoekje gedaan op Facebook om de behoefte te peilen onder ouders van kinderen met een handicap, en veel ouders reageerden toen positief. Die ouders heb ik aangeschreven en dat leverde 27 inschrijvingen op, ook van kinderen zonder handicap.”
Een andere club die met Carolina in gesprek wilde, was voetbalvereniging RVC Celeritas: “Voorzitter Cees Kouwenhoven van Celeritas was heel open en nieuwsgierig. Maar hij was ook huiverig. Hij zei: kinderen willen competitie, ze willen spelen tegen kinderen van hun eigen niveau. Maar ik zei: laten we het proberen en kijken wat er gebeurt. Zo zijn we gaan samenwerken. Nu ziet hij de meerwaarde van een inclusief team. Het is geweldig om deze kinderen samen te zien spelen; kinderen die anders die kans niet hadden gehad. Dat geldt ook voor kinderen zonder beperking, of kinderen die om andere redenen niet goed binnen het reguliere aanbod pasten. Die zijn misschien later begonnen waardoor ze geen aansluiting meer hadden bij kinderen die al langer en dus beter voetballen. Of ze hebben misschien iets anders waardoor ze aan de zijlijn stonden. Inclusie creëert ruimte voor heel veel soorten kinderen.”
Ook bij haar eigen zoons, die nu allebei bij Celeritas voetballen, ziet Carolina dat het idee goed uitpakt: “Zij leren voetballen en maken vrienden. Ook vóór de training spelen ze samen tafelvoetbal in de kantine met de andere kinderen. Ze vinden het fijn om deel uit te maken van het team. Ze zijn er niet mee bezig wie er wel of niet een handicap heeft, dat speelt voor hen geen rol.”
‘Dit is nog maar het begin’
Dat succes wilde Carolina graag voor meer kinderen mogelijk maken. “Ik dacht: dit is nog maar het begin. Ik ben met organisaties gaan praten zoals de gemeente en Stichting het Gehandicapte Kind. Ik ontdekte dat veel organisaties voorstander zijn van inclusieve sport, maar dat er nog niemand is die één-op-één ondersteuning geeft aan teamsportclubs die de stap willen maken. Toen ben ik zelf meer clubs gaan benaderen, en veel stonden ervoor open en wilden met me in gesprek. Die persoonlijke begeleiding is precies waar Equal Play zich in onderscheidt. We begeleiden clubs stap voor stap: van idee tot uitvoering.”
Als een vereniging met Equal Play een inclusief team wil oprichten, dan begint dat met een aantal afspraken, zoals wanneer het team gaat starten, wie de coach is en op welke dagen er getraind wordt. Daarna is het tijd om deelnemers te werven. “Kinderen vinden is niet vanzelfsprekend, maar er is wel veel behoefte. In de Facebook-groep van ouders van kinderen met een beperking merk je hoe groot de vraag naar inclusieve teams is, juist omdat het aanbod zo beperkt is. Ook benader ik de scholen in de regio, voor speciaal en regulier onderwijs. Vervolgens gaat het van mond tot mond bij ouders. Zo beginnen we een nieuw team meestal met 25 tot 30 kinderen die het willen proberen. Daarna vallen er altijd wat af en blijven er zo’n 15 over. Dat is prima; zo gaat het ook bij reguliere teams.”
Ondersteuning en financiering
De opstart duurt enkele maanden, waarin Equal Play ook financiering regelt. “De kinderen betalen contributie, meestal tegen een aangepast tarief. We zorgen voor de juiste ondersteuning en financiering om een duurzaam, inclusief team mogelijk te maken. En Stichting het Gehandicapte Kind heeft bijgedragen aan de organisatie en aan extra scholing voor de voetbaltrainers, in samenwerking met de KNVB. Dat is belangrijk – zeker voor ouders die eerst twijfelen. Je hebt maar één kans om een goede eerste indruk te maken.”
Equal Play werkt nauw samen met de KNHB om inclusieve hockeyteams te ondersteunen. Ook is er een partnership met de Universiteit Leiden om wetenschappelijk onderzoek te doen naar de voordelen van inclusieve teams voor kinderen met en zonder beperking. Er zijn inmiddels meerdere hockey- en voetbalteams opgericht en er komen nog steeds nieuwe bij. Ook vanuit andere sporten is belangstelling, zoals honkbal, vertelt Carolina: “Het doel is dat er nog veel clubs en sporten bij komen. We richten ons op populaire teamsporten omdat teamsport echt helpt bij het opbouwen van sociale verbindingen. Maar in principe is het voor elke sport mogelijk; er is altijd een manier.”
Teamgevoel smeden
Om contacten tussen kinderen te stimuleren en teamgevoel te smeden, worden er ook uitjes georganiseerd. “We willen graag dat ze niet alleen komen trainen maar ook daarbuiten contact hebben. Daarom organiseren we in juli een tweedaags zomerkamp voor meer dan 60 kinderen met en zonder beperking – waarbij we vooral kinderen uit de inclusieve teams verwelkomen, maar ook ruimte bieden aan nieuwe deelnemers – om samen te voetballen, te hockeyen en nieuwe vriendschappen te sluiten. Want sport gaat niet alleen om bewegen, maar ook om ergens bij horen, gezien worden, en deel uitmaken van je wijk.”
“Wat ik altijd heb vermoed, wordt bevestigd als ik zie hoe de kinderen zich ontwikkelen in hun spel en onderlinge contact. Ze profiteren echt van inclusief sporten; ze leren samen spelen, meedoen en een band opbouwen. Ook de kinderen die veel begeleiding nodig hebben, ontwikkelen zich en vragen na verloop van tijd minder begeleiding. Ik zie steeds vaker hoezeer we deze kinderen onderschatten. Niet omdat ze minder kunnen – maar omdat ze minder kansen krijgen. Natuurlijk wist ik dat van mijn eigen zoon, maar nu zie ik dat hij geen uitzondering is. Het geldt voor zo veel kinderen: als we een beetje geduld met ze hebben dan ontwikkelen ze zich. Je moet ze gewoon een kans geven.”
