‘Alle spelers zijn zelfverzekerder geworden’
Voetbalvereniging RVC Celeritas in Rijswijk heeft een inclusief team opgericht: voor kinderen met en zonder handicap. Dat deed de vereniging samen met stichting Equal Play. Na wat eerste twijfels is iedereen blij met het nieuwe team: “Een verrijking voor de vereniging.”
In de kantine van RVC Celeritas is het gezellig druk op woensdagmiddag. De kinderen van het inclusieve team zijn aan het tafelvoetballen, kletsen of zitten nog even rustig bij hun ouders, voordat de training begint.
Zo vanzelfsprekend als het loopt in de kantine – met kinderen met en zonder handicap door elkaar heen – zo vanzelfsprekend was het niet vanaf het begin. In elk geval niet voor Cees Kouwenhoven, voorzitter van RVC Celeritas, die in de kantine enthousiast de ouders en kinderen ontvangt: “Ik was in eerste instantie best sceptisch toen stichting Equal Play mij benaderde met het idee. Dat kinderen van onze reguliere teams zouden overstappen op het inclusieve team, zag ik niet voor me. Die zijn al verder, dan zouden ze qua niveau een stapje terug moeten doen.”
Ieder op zijn eigen niveau
Toch stond Kouwenhoven ervoor open om een inclusief team op te richten. “Een voetbalvereniging gaat niet alleen over presteren, het is ook een sociaal project. We hebben een verantwoordelijkheid naar de wijk en de buurt. Het gaat erom dat iedereen op zijn eigen niveau mee kan doen.” Samen met Equal Play stelde hij een plan op en maakte hij reclame voor het nieuwe team bij de gemeente, revalidatiecentra en scholen. “Daar zijn veel reacties op gekomen. Nu hebben we een vaste groep van 20 kinderen.”
Een van die kinderen is Malik. Hij heeft autisme, vertelt zijn moeder. Ze staat langs het veld te kijken naar de training, die inmiddels is begonnen. “Eerst wilde Malik niet sporten. Misschien was hij er een beetje bang voor omdat hij tot een paar jaar geleden niet kon praten. Maar de eerste training was meteen duidelijk: hij wil meer!” Er zijn meer kinderen in het team die een beperking hebben, maar ook kinderen zonder handicap hebben zich aangemeld, ieder met een eigen reden. Zo is er een speler die door faalangst niet gelukkig was in de competitieve sfeer van een regulier team. Een ander heeft een concentratieprobleem waardoor hij in dit team beter gedijt. En een derde doet mee omdat hij het gewoon gezellig vindt om een potje te voetballen.
Duidelijkheid en zekerheid
Hoe geef je training aan zo’n diverse groep? Trainer en onderbouwcoördinator Abdulla Rahimi had daar geen ervaring mee maar kreeg al snel de slag te pakken, vertelt hij: “Na een paar trainingen ontdekte ik dat het iets anders werkt dan ik gewend was. Als ik dezelfde oefeningen doe als in de reguliere groepen, geeft dat te veel druk op deze kinderen. Het was nét te moeilijk, ze werden gefrustreerd in plaats van dat ze plezier maakten. En voetbalplezier staat voorop. Daarna heb ik het plan aangepast: ik ben me gaan richten op basisvaardigheden, met simpele oefeningen met dribbelen, passen en schieten, zodat ze zich daar langzaam in kunnen ontwikkelen.”
Ook kregen ze tips van experts van een school voor speciaal onderwijs, vertelt voorzitter Kouwenhoven: “Zij hebben een paar trainingen meegekeken. Ze adviseerden bijvoorbeeld om meer te herhalen. Wij deden elke training weer iets anders. Hun tip was om een paar keer achter elkaar hetzelfde doen. En om, als je de kinderen indeelt in groepjes, hun een hesjes te geven zodat ze weten bij welke groep ze horen. Kortom: zorgen voor meer duidelijkheid en zekerheid.”
Na een gezamenlijke warming-up worden de kinderen op leeftijd verdeeld in twee groepen – inderdaad met twee kleuren hesjes. De groepjes worden begeleid door meerdere trainers, vooral ouders van de kinderen. “Die zijn heel betrokken bij het sporten van hun kind”, zegt Kouwenhoven. “Dat is een verrijking voor de vereniging.” Na een uur wordt de training weer gezamenlijk afgesloten.
Vrienden maken
Trainer Rahimi is duidelijk trots als de kinderen het veld verlaten: “Gaandeweg leer je als trainer hoe het werkt, en de kinderen leren voetbal. Als je hun ontwikkeling ziet, is dat het mooiste wat er is. Allemaal zijn ze zelfverzekerder geworden; ze durven te voetballen en vrienden te maken. Dat is waar we het voor doen.”
Ook de sfeer is goed, ziet voorzitter Kouwenhoven, in het team en binnen de vereniging. “Ik zie dat de spelers met en zonder handicap elkaar heel vanzelfsprekend accepteren. Er is verbondenheid ontstaan.” De inclusie van het team binnen de vereniging zou hij nog wel verder willen doorvoeren: “Ze trainen nog niet tegelijk met andere teams op één veld, door ruimtegebrek. Dat willen we wel graag. En we willen wedstrijdjes gaan inplannen met andere teams van hetzelfde niveau. Buiten de reguliere competitie om maar wel tijdens de jeugdwedstrijden: we willen geen afscheiding, ze zijn gewoon een jeugdgroep.”
Hij zou het elke vereniging aanraden: “Dit moet eigenlijk normaal zijn, dat kinderen met en zonder beperking samen kunnen sporten. Ik hoop dat verenigingen dit gaan proberen want het is aan alle kanten een verrijking – voor de kinderen, voor de ouders en voor de vereniging – als je samen je favoriete sport kunt beoefenen.”
