‘Was er maar in elke plaats een frame-voetbalclub’
Thijmen (11) is een vrolijke, actieve jongen. Hij heeft cerebrale parese, daarom loopt hij met een looprek. Voetballen is zijn passie. Hij zou het liefst elke dag frame-voetballen. Maar omdat er nog zo weinig teams zijn, moet hij meer dan een uur rijden naar zijn voetbalclub. En kan hij niet even met zijn teamgenootjes afspreken, vertelt zijn moeder Caroline.
Thijmen heeft cerebrale parese, vooral in zijn onderbenen. Zijn kuitspieren functioneren niet goed. Daarom loopt hij met een achterwaartse rollator; een looprek dat achter hem staat. Hij is heel sportief. Als hij uit school komt, wil hij meteen op straat voetballen. Dit doet hij met zijn opa of met zijn moeder. Altijd met een volwassene, want de kinderen uit de buurt kent hij niet doordat hij op een school voor speciaal onderwijs zit, ver van huis. Caroline: “Als hij op een reguliere basisschool had gezeten, zou hij bekend zijn met de kinderen in de buurt. Maar door de lange reistijd komt hij om kwart voor vijf thuis, dan is hij uitgeteld en te moe om nog buiten te spelen.”
Sinds kort doet Thijmen aan frame-voetbal, een sport voor kinderen die in het dagelijks leven met een rollator of krukken lopen. Caroline: “Via Facebook lazen we over een clinic op een open dag, in Rotterdam. Daar hebben we hem toen voor opgegeven. Dat is een succes! Hij had meteen een enorme smile op zijn gezicht. Alle kinderen hebben een frame waardoor ze aan elkaar gewaagd zijn. Ze gaan met elkaar om als vrienden. Soms rennen ze op een kluitje achter de bal aan zodat hun frames vast komen te zitten in elkaar. Dan hebben ze de grootste lol.”
Elkaar ontmoeten op een gewone voetbalclub
Caroline: “Het is leuk dat het frame-voetbal bij een gewone club zit, waar ook spelers zonder handicap samen voetballen. Het contact met de andere spelers en ouders gaat prima. In het begin zijn ze wel nieuwsgierig, kijken ze even om, maar nu is het heel normaal. De frame-voetballers horen er echt bij. En voor ons is het leuk dat we andere ouders, van kinderen met en zonder handicap, ontmoeten langs het veld en een praatje kunnen maken.”
“Frame-voetbal zou Thijmen het liefst iedere dag doen, vertelt Caroline. Maar door de afstand gaat dat niet. Het is voor ons wel anderhalf uur rijden naar de club. Eigenlijk zou iedere plaats zijn eigen frame-voetbalteam moeten hebben. Bij ons in de buurt is een voetbalveld. Hoe mooi zou het zijn als hij daar zou kunnen voetballen?! Dan zou hij ook meteen contact hebben met kinderen uit de wijk.”
